'Hoi', 'yoew'kes' of 'beste'?

Hi. 
Hey. 
Hoi hoi. 
Hééééééé, Ken. 

Eén van de vaak terugkerende vragen die ik als copywriter krijg, is hoe je mensen het best aanspreekt via e-mail of papieren post. 

Wel, zo dus niet. 
Niet met hey’s of hi’s. 

Tenzij. 

Tenzij we elkaar persoonlijk kennen. Dan kan het wel — en mag je mij voor mijn part kapot-hoi’en en -hey’en. Als onze relatie voorbij het professionele gaat of minstens al enkele een tijd stand houdt, mag het zeker wat informeler. 

Maar. 

Ken je me niet echt en spreek je me toch aan met “hoi, hoi” of “hi”? 

Tja;  dan stoort me dat wel, eerlijk gezegd. 

Het voelt zo’n beetje alsof je gewoon ongevraagd op mijn schoot komt zitten — en die plek is nu eenmaal niet voor iedereen. 

Tenzij je Sinterklaas bent. 

“Goh, da’s toch tof? Zo’n beetje informeler en jeugdig enzo?”

Ook hier: context is alles. 

Naar wie mail je? 
Waarom mail je? 
Hoe goed ken je de persoon? 
Wat wil je bereiken? 
…

En dan is er ook nog de andere kant. 

Die van ‘Beste Ken’, geschreven door iemand die ik wél ken.
Of door iemand waarmee ik wel al eerder zaken heb gedaan. 

Mijn eerste reactie? 

Oei, die is boos.
Er is iets niet in orde. 

En da’s ook niet de eerste indruk die je wilt geven, natuurlijk. 

Dus opnieuw: context is king. 

Hoe het dan wél moet? 

Voor mij kan kan je nooit verkeerd gaan met een eenvoudige “hallo”.  

Iets formeler, maar nog altijd even vlot: een zelfverzekerde “dag XXX”. 

Niet te stijf. Niet te los. Vaak precies goed. 

Tenzij je naar de koning mailt, natuurlijk. 

Maar dat is dan weer een andere context. 

Doei doei!

Ken